"Mój dziadek był drzewem czereśniowym", Angela Nanetti

     Pielęgnowana miłość rozkwita; szczerą troskę o nią czuć wyraźnie, fałsz jest bolesny, razi. Antoś doznaje miłości wiejskich dziadków do siebie oraz między nimi - ma radosną, naturalną melodię. Dużo w ich relacjach urzekającej prostotą magii oraz szacunku; mimo upływu lat

kwitnie. Dziadkowie z miasta noszą kontrastujący chłód, konwenanse, sztuczność; w ich towarzystwie nie można liczyć na spontaniczną radość czy pęczniejącą nadzieję. Rodziców też powoli oplata chłód; sietnieją. Przebywając pośród tak odmiennych bliskich Antoś doświadcza kontrastów emocjonalno-uczuciowych i estetycznych, stopniowo bardziej ufa czuciu, zmysłom, mniej - dorosłej logice i rozumowi. Coraz mocniej uświadamia sobie, że należy do tego, co na wsi. Powoli gasną jej gospodarze, jednak ich istnienie przedłuża pamięć o tym, co pięknego stworzyli. Chłopiec ma własne przypuszczenia dotyczące ich pośmiertnej obecności...

     Mądre gęsi, czereśnia pamiętająca niejedną z rodzinnych chwil, kogel-mogel o poranku, wsłuchiwanie się w pieśń drzewa, wspinanie się na jego gałęzie... Najpiękniejsze momenty dzieciństwa Antosia! Karmiąc się nimi, wrażliwość chłopca kwitnie! Pośród tak pięknych chwil są jednak bolesne łzy, które gubią dziecięcą niewinność i przyspieszają dojrzewanie. Które wbrew logice pomogą rozkwitnąć czereśni dziadków ale i miłości rodziców, domowym relacjom... Bo szczerą troskę o to, co ważne, czuć wyraźnie, trzeba słuchać. Czas płynie, trudno go oszukać; można budować silne więzi, bywa, że jest się od siebie daaaleko - to jeden z kluczowych tropów książki.
     Kilkuletnia wrażliwość Antosia patrzy na rzeczywistość ze skupieniem, poważnie; czasem nie wszystko może rozumie, jednak trafnie wyczuwa to, z czego warto czerpać. Wiele w jego świecie tęsknoty, pąków nadziei, radosnego kwiecia, czereśniowej słodyczy... I jakże istotnej w życiu niedzisiejszej uważności. Magia codzienności przeplata się z pięknem prostych rytuałów, celebrowaniem mało krzykliwych ale soczystych chwil. Szczęście to więzi. Są blisko; mimo łez te Antosiowe kwitną. Choć bliscy umierają, przechowuje w sobie pamięć o zakwitaniu i rozkwicie uczuć dziadków oraz rodziców, własnych. Radość oraz mnóstwo nadziei nosi koniec jego opowieści. Historii pięknej, głębokiej, subtelnie lirycznej i metaforycznej, jasnej. Zdecydowanie ważnej, dobrej w czytaniu.

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Tłumaczenie: Jarosław Mikołajewski

Rok wydania: 2007

Format: 118x180 mm

Ilość stron: 184

Cena: antykwaryczna